و زندگی خیال بود

و زندگی خیال بود، فسانه بود
ز خویشتن گریختن و ساختن به نغمه زمانه بود
ودوستی و دوستان و دوست داشتن
همه، همه بهانه بود، بهانه بود
و وقت رقص روسپی زندگی
صدایک حزین شعر من ترانه بود
در ابتدا زمین و آسمان و آدمان
به چشم ساده بین من
نمای شاعرانه بود
و عقل فاضلانه بود
و فضل عاقلانه بود
وعشق صادقانه بود
و صدق عاشقانه بود
کنون که طی نموده ام تمام آن طریق و راه ها
کتاب زندگی من شده کتاب اشتباه ها
همه صواب من بوده گناه ها
و مانده در دلم هوای سرد آه ها
و ناشناس گشته اند در نگاه من نگاه ها
خدا، خدا تمام زندگی خطا بوده
و آدمان که لعبت هوای خویش بوده اند
تمام حرف هایشان ریا بوده
خدا توی شفیق و متکای من
انیس کنج انزوای من
خدا مرا ز کذب ها دروغ ها جدا بکن
خدا مرا ز آدمان رها بکن
مرا تو هم نشین نوریان و همدم فرشته ها بکن
خدا مرا ز آدمان رها بکن،
رها بکن،
رها بکن!

Алҳазар з-ин қавму аз найранги ӯ,
Аз фусунҳои сиёсатранги ӯ.

Иштирокӣ ҳалқаи доми вай аст,
Созмону ҳизб бар коми вай аст.

Макрҳо дар ҳарфу дар рафтори ӯст,
Бандагӣ дар назми худмухтори ӯст.

Менарезад баҳри ғорат ҷӯйи хун,
Сар ба пахта меканад ӯ бо фусун.

Ин ҷаноби ростӯ садчеҳра аст,
Лаъли ноби ӯ махар хармуҳра аст.

Андак андак гарчи мафтунат кунад,
Оқибат аз ғам ҷигархунат кунад.

Тоҷику ӯзбак ба ҳам ангехта,
Заҳри ғафлат дар қадаҳшон рехта.

Войи ин миллат ки дар доми вай аст,
Монда аз фарёд як барги най аст.

Ҳаққи худро бо ҷадал настонад ӯ,
Бандагиро зиндагонӣ хонад ӯ.

Ҳаққи худро ӯ гадоӣ мекунад,
Нисбати худ носазоӣ мекунад.

Ҳар чи бидҳандаш бар он қонеъ шавад,
Пешрафти хешро монеъ шавад.

Шоъирашро сӯз дар гуфтор нест,
Олимашро дидаи бедор нест.

Шоъири ӯ судро хонад зиён,
Олимаш афсонагӯ чун соҳирон.

Ҳар ду хидматгор аз баҳри шикам,
Ҳар ду миннатдор аз баҳри шикам.

Нанг не, номус не, идрок не,
Синаҳо аз наҳси ишкам пок не.

Қаҳрамонмард

Чащмаҳо аз хушксолӣ гашта хушк,
Қатраи обе барои нӯш нест,
Аз вуҷуди рӯдҳои шӯху шанг
Як нишон ҷуз соҳили хомӯш нест.

Панҷаву шохи дарахтон гашта хушк,
Гар бимонда барг барги зард монд.
Дар лабони сабзаҳо фарёди сабз
Хушк шуд нақше зи марги зард монд.

Мурғакон маънус бо дарди сукут,
Дил зи дармони сурудан кандаанд,
Баски уммеде ба ҷуз аз марг нест,
Зиндаву бо мурдагон пайвастаанд.

Ин ки мебинам магар рӯз аст, нест,
Ин шаб асту даҳшатафган як шаб аст.
Моҳро дар зулмати худ куштааст,
В - аз қафои инҳидоми кавкаб аст.

Оҳ медонам зи пушти қуллаҳо
Гар касе ояд ҳамин торишаб аст,
Аз қазое гар расад хуршед ҳам,
Оҳ метарсам ки вай шабмашраб аст.

З ин муҳити қуфл бар дар вой вой
Синаҳо пуроҳу изни нола нест,
Он чи бо ҷуръат равад бар рӯи лаб,
Қаҳрамонмарде ба ҷуз табхола нест.

غلامان را ز آزادی سخن حیف
به خوابان بانگ بیداری زدن حیف
به این سوداگران بوم و میهن
وطن حیف و وطن حیف و وطن حیف

بتپرستی یک سو نه، یزدان پرست
با غلامی خو مکن، عصیان پرست
لاله ای، سر در گریبانت مگیر
نزد باد زندگی جولان پرست
وارهیدن از محیط آسان بود
آن که خود از خود رهید ست، آن پرست
بند خود بر پای خود بنهاده ای
بنده خود بندگی آسان پرست
یا گرانی بهای خویشتن
یا که آن چه می دهند ارزان، پرست
بانگ روشن در سکوت آفتاب
یا که کیش این جهانخواهان پرست
یا بکش در من امید انقلاب
یا طریق ما ز قلب و جان پرست
درد ما درمان بود درمان بود
عاقلی، این درد چون درمان برست

Сахоби сурх

Шуд доми ин чахонталабон инкилоби сурх,
Бояд кашид аз рухи ишон никоби сурх.
Эй лола, дил ба зохири афсунгараш мадех,
Борони захр мечакад аз ин сахоби сурх.
Эй толиби тарики рахоиш, кучо, кучо?
Чуз шахри бардаги набарад ин сароби сурх.
То бо бихурдаем чу тифлон фиреби у,
Гумрах, чахониён, нашавед аз хитоби сурх.
Дар иштиъоли хоки Хуросон бидидаам,
Эй гофилони давр, хама печу тоби сурх.
Таърих агар казовати бедурду гаш кунад,
Маълум мешавад амали носавоби сурх.

سحاب سرخ

شد دام این جهانطلبان انقلاب سرخ

باید کشید از رخ ایشان نقاب سرخ

ای لاله دل به ظاهر افسونگرش مده

باران زهر می چکد از این سحاب سرخ

ای طالب طریق رهایش، کجا، کجا؟

جز شهر بردگی نبرد این سراب سرخ

تا ما بخورده ایم چو طفلان فریب او

گمره جهانیان نشوید از خطاب سرخ

در اشتعال خاک خراسان بدیده ام

ای غافلان دور همه پیچ و تاب سرخ

تاریخ اگر قضاوت بی دردو غش کند

معلوم می شود عمل ناصواب سرخ