سحاب سرخ

شد دام این جهانطلبان انقلاب سرخ

باید کشید از رخ ایشان نقاب سرخ

ای لاله دل به ظاهر افسونگرش مده

باران زهر می چکد از این سحاب سرخ

ای طالب طریق رهایش، کجا، کجا؟

جز شهر بردگی نبرد این سراب سرخ

تا ما بخورده ایم چو طفلان فریب او

گمره جهانیان نشوید از خطاب سرخ

در اشتعال خاک خراسان بدیده ام

ای غافلان دور همه پیچ و تاب سرخ

تاریخ اگر قضاوت بی دردو غش کند

معلوم می شود عمل ناصواب سرخ